Asırlardır çeşitli ağaç türlerinin özenle seçilip, yıllarca kurulması ve el emeğiyle işlenerek adeta ruh verilmesiyle şekillenirdi kaşıklar. Usta her defasında besmele çeker ve her alet vuruşunda ‘hu’ derdi. Ağacın özelliği bir yana el emeği göz nuru dökülerek üretilen ahşap kaşıkların yerini modern dönemin metal ürünleri aldı. Gıdanın korunması ve temizlik açısından eşsiz ürünler olan ahşap kaşıklar ilgisizlikten artık pek üretilmez oldu. İlgisizlik yeni ustaların yetişmesini engelledi, devam edenlerin ise geçimini sağlamaktan hayli uzak bir meslek haline dönüştü. Kaşıkcı derviş Mustafa Sami Onay usta ise dede ve babasının da mesleği olan kaşıkçılığı sürdüren bir usta. Güneşi kaşık üretimiyle karşılayan Mustafa Sami usta, öğleden sonra da engelli arabasıyla bir otobüs firmasının yazıhanesinde bilet satışı yaparak sürdürüyor geçimini ve mesleğini. 12 adeti sadece 38 gram olan nadide kaşıkları yapmak için alın teri ve göz nuru döken ustamız, aynı zamanda ürettiği ürünleri kök boyaları özenle karıştırıp, süslemelerini de yapıyor.